Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο CityFace.gr η διευθύντρια του Κέντρου μας, Ελένη Πετροπούλου.
Φτάνοντας στο τέλος της σχολικής χρονιάς, πολλοί γονείς που το Σεπτέμβριο θα ξεκινήσουν αγγλικά τα παιδιά τους, ψάχνουν για το Κέντρο Ξένων Γλωσσών που θα ταιριάζει στις απαιτήσεις τους. Απευθυνθήκαμε στην διευθύντρια σπουδών ενός επιτυχημένου Κέντρου της περιοχής μας, του START SMART που εδρεύει εδώ και μια δεκαετία στα Άνω Λιόσια. Η Ελένη Πετροπούλου απαντάει σε ερωτήσεις που μπορεί να έχουν οι γονείς σχετικά με το πότε πρέπει να ξεκινούν τα παιδιά την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας και πως πρέπει να επιλέξουν Κέντρο Ξένων Γλωσσών για το παιδί τους.
Πότε πιστεύετε ότι είναι καλύτερα να ξεκινήσει ένα παιδί να μαθαίνει αγγλικά; Το «πότε», δεν είναι μια συγκεκριμένη ηλικία που μπορώ να σας πω ότι είναι η ιδανική. Αυτοί που ξέρουν καλύτερα το παιδί τους είναι οι γονείς, και μαζί τους συζητάμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, το ξεκίνημά τους στα αγγλικά.Η γνώμη τους είναι πολύ σημαντική, διότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Έχει άλλο ρυθμό αφομοίωσης και φαίνεται και από το σπίτι και από το σχολικό του περιβάλλον πότε είναι έτοιμο να γίνει η αρχή. Παλαιότερα επικρατούσε η άποψη του να ξεκινούν τα παιδιά τα αγγλικά στην Τρίτη Δημοτικού. Αυτό είναι και το ιδανικό κατά την άποψή μου από την εμπειρία μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στα Κέντρα μας δεν έχουμε και παιδιά που είναι άριστα στην Α’ Junior, ενώ φοιτούν στην Δευτέρα Δημοτικού. Είναι αυτό που σας είπα νωρίτερα. Έχει να κάνει με το κάθε παιδί και την εκπαιδευτική του «ωριμότητα».
Αν κάποιος γονιός θέλει να βάλει το παιδί του νωρίτερα στη διαδικασία εκμάθησης αγγλικών, λόγω και της έντονης παρουσίας των αγγλικών στην ζωή μας μέσω της τεχνολογίας, υπάρχουν τάξεις που μπορεί να παρακολουθήσει ένα παιδί μικρότερης ηλικίας; Πριν την τάξη της Ά Προκαταρκτικής (A’ Junior), υπάρχουν δύο τάξεις που μπορεί να παρακολουθήσει ένα παιδί. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών ή πέντε ας πούμε, μπορεί να ενταχθεί στην προ-νηπιακή τάξη “Smart Junior” ενώ όταν το παιδί φοιτά στην ΄Α δημοτικού, μπορεί να παρακολουθήσει την τάξη “Pre Junior”. Και στις δύο αυτές τάξεις, το υλικό είναι ειδικά φτιαγμένο για αυτές τις ηλικίες. Στα Κέντρα μας, στους λιλιπούτειους φίλους μας, διδάσκουμε αγγλικά με βαρύτητα στην αίσθηση, στην ακουστική και στην κίνηση και όχι στη γραφή.
Είναι κάτι σαν δημιουργική απασχόληση; Όχι, γιατί τα παιδιά σε αυτές τις τάξεις έχουν βιβλία και μάλιστα ειδικά σχεδιασμένα για να μπουν «με το δεξί» σε έναν νέο κόσμο. Η ύλη είναι συγκεκριμένη για την ηλικία τους και δεν επιβαρύνει καθόλου το πρόγραμμα των μικρών παιδιών. Αντιθέτως, με τη χρήση των διαδραστικών πινάκων, το μάθημα αποκτά άλλο ενδιαφέρον σε βαθμό που το παιδί στο σπίτι – όπως μας λένε οι γονείς – ανυπομονεί να έρθει για μάθημα.
Με ποιο κριτήριο πρέπει να επιλέξει ένας γονιός Κέντρο Ξένων Γλωσσών; Με κριτήριο το καλύτερο για το παιδί του. Θα ξεκινήσω από το τελευταίο στάδιο της εκπαίδευσης, που είναι αυτό που θα μείνει για πάντα: οι γνώσεις, η κτήση δηλαδή, καθώς φυσικά και το πτυχίο. Πρέπει να ρωτήσουν και να μάθουν ποια πτυχία δίνει ένα Κέντρο και γιατί δίνει τα συγκεκριμένα.
Τι εννοείτε; Δεν συμμετέχουν όλα τα Κέντρα στις εξετάσεις και τα πτυχία όλων των πανεπιστημίων. Ας πούμε στα Άνω Λιόσια, είμαστε από τα λίγα Κέντρα που συμμετέχουν στις εξετάσεις του Cambridge. Είναι πολύ απαιτητικές οι εξετάσεις αυτές και είμαστε περήφανοι που οι μαθητές μας έχουν 100% επιτυχία, και αποκτούν ένα πτυχίο με άλλη βαρύτητα στο βιογραφικό τους, για την απαιτητική αγορά εργασίας.
Πέρα από τα αποτελέσματα, που σίγουρα αποτελούν κριτήριο, τι άλλο πρέπει να έχουν στο νου τους οι γονείς; Να βρουν από το ίντερνετ τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών που είναι στην περιοχή τους και όχι απαραίτητα στη γειτονιά τους. Πολλοί – και λόγω της οικονομικής κρίσης – επιλέγουν κάποιο που να μπορούν να πηγαίνουν ακόμα και με τα πόδια. Δεν είναι κριτήριο αυτό. Είναι προτιμότερο να κάνεις πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο και να είσαι εκεί που βλέπεις αποτέλεσμα ημέρα με την ημέρα. Θα πρότεινα το Κέντρο, επίσης, να είναι σύγχρονο. Όσο κι αν ακούγεται αδιανόητο – τουλάχιστον σε εμάς που φέραμε πρώτοι το 2008, τους διαδραστικούς πίνακες σε ολόκληρη τη Δυτική Αττική – σήμερα που έχουμε 2017, δυστυχώς δεν έχουν όλα τα Κέντρα διαδραστικούς πίνακες. Όσοι μαθητές έχουν κάνει μάθημα έστω και μια ημέρα σε τάξη με διαδραστικό πίνακα, δυσανασχετούν εάν τους πεις ότι για κάποιο λόγο (π.χ. σέρβις) δε γίνεται να κάνουν. Το Κέντρο θα πρέπει να έχει «άρτιους» καθηγητές, να τηρεί τις συμφωνίες και να μην κάνει …εκπτώσεις παρά μόνο στην τιμή. Να έχει κλιματισμό, παράθυρα για φυσικό εξαερισμό, να είναι καθαρό, με ωραία χρώματα, να κάνει εκδηλώσεις στις γλώσσες που διδάσκει, να συμμετέχει σε δράσεις αλληλεγγύης γιατί ένας δάσκαλος δεν διδάσκει μόνο αγγλικά ή μια άλλη γλώσσα. Διαμορφώνει τους αυριανούς πολίτες της πόλης μας αλλά και της Ελλάδας. Έχουμε κάνει πολλές τέτοιες δράσεις όπως το «Κούρεμα στην τάξη» για παιδιά με καρκίνο, η οποία προβλήθηκε πανελλαδικά, ή τελευταία, όταν τα παιδιά μας έγιναν «βοηθοί» στο παζάρι των «παιδιών της γειτονιάς μας», του «Εργαστηρίου», στο Σύνταγμα. Και αυτά είναι, αδιαμφισβήτητα, το ίδιο σημαντικά μαθήματα για τη ζωή.
Το καλοκαίρι γίνονται μαθήματα; Ναι, είναι τα λεγόμενα «θερινά», που ένας μαθητής ολοκληρώνει μέσα σε 30 καθημερινά μαθήματα μια ολόκληρη τάξη, και έτσι κερδίζει μια χρονιά. Στα Κέντρα μας ξεκινούν στις 15 Ιουνίου και διαρκούν 4 εβδομάδες, μέχρι τις αρχές Ιουλίου. Συνεχίζονται τις πρώτες 10 ημέρες του Σεπτέμβρη, μέχρι να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία.
Τέλος, θα ήθελα να σταθούμε στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Τι πρέπει να έχει ένας εκπαιδευτικός για να τον εμπιστευθεί κάποιος για το παιδί του; Αρχικά την κατάρτιση, την οποία όμως θα πρέπει να έχει αποκτήσει όχι για βιοποριστικούς λόγους αλλά επειδή έχει την ικανότητα να μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του και να κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν αυτό που μαθαίνουν, να βρουν το νόημα στη διδασκαλία. Όπως λέμε «δεν κάνουν τα ράσα τον παπά». Δεν σημαίνει ότι όποιος έχει πτυχίο μπορεί να διδάξει. Θεωρητικά μπορεί. Πρακτικά όμως δεν είναι τόσο απλό. Αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου, δεν γίνεσαι δάσκαλος. Δεν είναι μια οποιαδήποτε δουλειά αυτή του εκπαιδευτικού. Είσαι δάσκαλος, και την ίδια ώρα είσαι μητέρα, πατέρας, φίλος, ψυχολόγος – ειδικά στα παιδιά της εφηβείας – και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, προκειμένου να «επικοινωνήσεις» στην ίδια συχνότητα με τους μαθητές, και να τους κάνεις να σε ακολουθήσουν σε αυτό το ταξίδι, που έχει απαιτήσεις, δυσκολίες αλλά στο τέλος μεγάλες χαρές, όταν κάθε Αύγουστο τους τηλεφωνούμε και τους λέμε «Το πήρες!» και κλαίμε μαζί τους από χαρά!
